داستان کربلا حکایت بندگی محض خدا بود. عبادت، در حقیقت همان اطاعت بی چون و چرا از دستورات خداوند است که نمیتوان آنرا برای رفتارهای نسبی و واکنش به برداشتهای مقطعی نسبت داد. امام حسین (ع) با توجه به شناخت قبلی که از معاویه و بطور کلی دشمنان آشکار و پنهان حضرت علی (ع) داشت میدانست که در این راه هرگز روی آسایش و آرامش را نخواهد دید، لذا با توجه به ایمان و اعتقاد راسخی که به خداوند متعال داشت در زمان خود قیام را به سکوت ترجیع دادند و دقیقا همان کاری را انجام دادند که خداوند به ایشان دستور داده بودند. زمان قیام، شرایط و چگونگی فراخوان مردم برای شرکت در قیام، روشنگری درباره ی حکومت بنی امیه و یزید، نحوه ی خروج برای قیام، برداشتن بیعت از همراهان و تشریح اوضاع بعد از خروج و بشارت به سعادت همراهان، رفتار با حرّ و سپاهش، نماز ظهر عاشورا و درخواست از دشمن برای سیراب کردن طفل شیرخواره..... تمامی این موارد و بسیاری دیگر، چنانچه با دقت و حساسیت مورد مطالعه قرار بگیرند اندک زاویه ای با سیره ی پاک نبوی و علوی ندارند و هرگز نمیتوان تناقض میان آنها مشاهده کرد و این نشان می دهد تمامی شئون و جهات زندگی اهل بیت علیهم السلام، اعم از رفتار های اجتماعی، سیاسی و فردی ایشان در راستای دین پیش می رفته است.
نتیجه اینکه در دنیای امروز، اندکی تغییر در اوضاع معیشتی و اجتماعی و سیاسی افراد را به سویی می کشاند که دست از دین اعتقاداتشان بردارند و این در حالی است که دین برای تمام زمان ها و شرایط راه هایی روشن و کامل دربر دارد و در یک جمله می توان گفت: اسلام بن بست ندارد و در تمام شرایط می توان به این ها عامل بود: انجام واجبات، ترک محرمات و خدایی زیستن.