کلمه ی احساس خطر منو یاد مناظره های انتخاباتی سال هشتاد و هشت میندازه اونجایی که آقای موسوی با یک اعتماد به نفس بالایی میگه: بنده درمورد شرایط کنونی کشور احساس خطر کردم........
راستی چطوری یک "احساس خطر" تبدیل به یک فتنه شد؟
در جواب باید گفت ممکنه احساس خطر دقیقا احساس قلبی جناب آقای موسوی بوده اما 1: تدبیر و بصیرتِ فهم خطر وجود نداشته 2: همتی برای رفع خطر احتمالی!! وجود نداشت 3: صرفا احساس خطر یک شعار بود برای جذب عده ای خاص و معلوم الحال و کشوندن اونها به یک بازی زشت سیاسی...
این روزها زمزمه های آشنایی شنیده میشه، منتها نه از جریان موسوم به دوم خرداد یا حتی جریانات متفاوت از اصولگرایی؛ واقعیت اینجاست که عده ای به راحتی چهره ی خودشون رو نشون دادن و عدم لیاقت حضورشون در مراتب حساس کشور رو به اثبات رسوندن؛ عده ای در میان قوای مسلح، قوه قضاییه، مجلس، اصناف و..... و حتی عده ای در میان دولتی ها...
واقعیت اینه که خط اتهام زنی و دروغگویی، خط جدید و نا مفهومی نیست بلکه از یک "احساس خطر" شروع میشه که ممکنه حتی پرداختن و شنیدن "دروغ" باعث ایجاد اون احساس شده باشه.