دولت اعتدال گرا و جولان افراط و تفریط

در آستانه ی یازدهمین دوره ی انتخابات ریاست جمهوری، های و هوی منش و روشی به گوش می رسید که آن را اعتدال میخواندند، صدایی که بسیاری آن را به فال نیک گرفتند و صرف نظر از اینکه انتخاب ایشان بوده یا خیر، قاطعانه از شعار رئیس دولت اعتدال حمایت و برای ایشان آرزوی توفیق کردند...

اما دیری نپایید که حامیان پیدا و پنهان فتنه ی سالهای پیش از آن، رخ نشان دادند و اعلام خرسندی نمودند که مشی و منش ایشان مورد استقبال قاطبه ی ملت ایران قرار گرفته است!

امروز مردم از یکدیگر می پرسند؛ آیا فریب خوردیم؟ آیا همان دست های پنهان فتنه است که اینروزها قدرت را گرفته و برای منتقدان و مخالفان قدیم و جدیدش خط و نشان می کشد؟ اصلا آیا می شود به این مشی و منش اعتماد کرد؟

پاسخ دادن به این سوالها کمی دشوار است اما بگذارید با طرح یک داستان! برای تبیین این گمانه تلاش کنیم؛

به بهانه ی یک تجلیل قدرشناسانه

دشمنان اسلام و ایران هرگز خواب روی گردانی ملت و نظام اسلامی از هم را نخواهند دید

راستی؛ چرا رهبری عزیز اینهمه اصرار داشته اند پیشرفتهای ملت ایران و دولت خدمتگزار یک به یک و بارها و بارها بازگو شود؟

کسانی که پیشرفتهای پرشمار را کم یا ناچیز می شمارند به چه اندازه از گفتمان انقلاب اسلامی فاصله گرفته اند؟

دشمنی همه جانبه ی دشمنان و کم اطلاعی (یا غرض ورزی) بی سابقه ی برخی خواص زنگ خطری را به صدا درآورده، آیا خواص صدای آن را شنیده اند و در منش و اعمال و رفتارهایشان اندیشیده اند؟

آیا نسبت دادن انحراف گسترده و فساد و ارتداد و... به یک اندیشه ی الهی می تواند جای انتقاد از عملکردهای خرد و درشت را بگیرد و آیا مشی اتهام زنی و دروغ پراکنی، انحرافی عمیق محسوب نمی شود؟!

.....آیا از تاریخِ دور و نزدیک عبرت نگرفته ایم که چگونه حبّ و بغض های بی دلیل و متعصبانه باعث سقوط یک انسان خواهد شد؟

راستی کسانی که مدام دم از رهبری بزرگوار می زنند و در عمل فرسنگها با مشی و منش ایشان فاصله دارند آیا به خودشان خواهند آمد و در اعمال و اندیشه شان تفکر خواهد کرد؟

شاید تنها جمله ای که این روزها به ذهن یک تحلیلگر منصف متبادر میشود این است؛

...هیچکس به اندازه ی رهبر معظم از رجایی زمان انتقاد منصفانه و حمایت قاطعانه نکرد

به بهانه ی انحرافی خواندن "زنده باد بهار"

جامعه ما، بلکه جهان امروز از دروغ و تحریف تهمت آزرده خاطر است چرا که اینها دستمایه ی خبرها و تیترهای روزنامه ها و سایت هایی می شوند که شب روز با آنها سر و کار داریم و ناخود آگاه یا دروغ میشنویم و یا در برابر دروغ منفعل میشویم...

این روزها بر زبان هر ایرانی یک قدردانی میشنوی و یک انتقاد، این یعنی ما قدردان زحمات دیگران هستیم اما باز هم انتظار داریم... این بسیار خوب است چرا که ملتی که قدر نشناسد بواسطه آن هلاک خواهد شد.......

در سال هشتاد و چهار رئیس جمهوری به میان خدمتگزاران جمهوری اسلامی ایران آمد که شعارش عدالت و هدفش خدمت بود باری که این هدف و شعار را در عمل به اثبات رسانیده و خدمات چندین و چندساله و گسترش آبادانی ها و کاهش فاصله طبقاتی از جمله دست یافته های مجموعه ی مدیریت یافته توسط ایشان بود...

سال هشتاد و هشت درست زمانی که میرفت تا دوره چهارساله ی دوم ریاست جمهوری ایشان آغاز شود یک، بلکه چندین فتنه گر داخلی و خارجی جرات و جسارت اهانت به ایشان را تا جایی گسترش دادند که امروزه اهانت به ایشان و همکارانشان تیتر یک و دو روزنامه ها و سایت های داخلی و خارجی می گردند، براستی چرا اینطور شد؟

تحلیل های متفاوتی از این رفتارها انجام میشود اما مهمترین آنها که ترس از آینده است در اینجا مورد بحث قرار خواهد گرفت...