سالها پیش از این، مسئولین مملکت (بخوانید درباریان) را همچون چشم آبی هایی می دیدیم که در قصر های بلوری نشسته اند و مشغول عیش و نوش و حکمرانی اند و گه گاه رعیت را برای دست بوسی به خدمت می پذیرند در حالی از هست و نیست ایشان بی اطلاعند...
ناله ها سر داده شد تا اینکه پیری از راه رسید و دولتی محیا ساخت که رسوا شود هر آنکه در آن میان بهانه ی خدمت سر دهد و کوس برتری و فرصت طلبی بدمد... و در این سی و چهار سال رای همان است و مشی همان و جوانمرد چون همان پیر.
بسیار گذشته از آن روز و بسیاری قبول شده اند و بسیاری مردود و ملت چشیده اند طعم خدمت و هم خیانت را.
و این حرفها برای آنها که من و شما عوام می خوانیم تازگی ندارد چون مردم خیلی خوب میدانند امانت را بدست چه کسی سپرده اند و چه کسانی اندیشه ی خیانت به سر می پروراند.......
و امروز همان (باصطلاح شما) عوام، هوشیارترند و قدر این امانت دارها را خوب میدانند و هرگز کودک امید آینده ی وطن را در میان گله ی گرگ ها رها نمی کنند...
و مردم مثل من و شما نمک نشناس نیستند.
پایان/